Translate

vrijdag 19 december 2014

Help, ik ben mijn sleutels kwijt.

Boy oh boy, wat ik altijd al voorspeld heb, zag ik onlangs iemand bij Humberto Tan (RTL 4) aan tafel demonstreren: een implantaatsleutel! Binnenkort hebben we dus geen deursleutels meer, maar zit er in je hand een implant key. Je wijst gewoon naar het elektronisch slot van je voordeur en als in een enge griezelfilm gaat de deur langzaam met een krakend geluid open.
En als ie kapot is, dan ga je naar de slotenmaker. Die rommelt wat op zijn computer en mompelt: 'Tja, die kan ik niet meer repareren.' Vervolgens haalt hij een injectienaald uit een laatje, steekt die in je hand, slurpt de oude sleutel eruit en daarna injecteert hij een nieuwe. Fluitje van een cent, hoor je hem weer mompelen.

Sesam open u! Volgens mij had Ali Baba ook al zo'n sleutel. Ja, ze zijn in het verleden wel vaker een sleutel verloren: de sleutel van de jukebox, van de Doos van Pandora, van de hemelpoort, sleutels van kuisheidsgordels, van schatkisten..., ga zo maar door.

Oh, oh, oh, ik verlang zo naar de toekomst. De ontwikkelingen gaan ontzettend snel en het blijft natuurlijk niet bij het openen van deuren. Deze "chip" vertelt je zo meteen ook dat je ziek bent. Selfhacking wordt dus helemaal in, want als je geen zin hebt om te gaan werken, zeg je: sorry baas ik voel mij een beetje misselijk, kijk maar naar de chip in mijn hand. Ja, handlezen wordt weer razend populair! Je kan er straks van alles mee registreren: of je aan de diarree bent of... toch zeker de volgende dag. Of je vriend of vriendin vreemd gaat. Dat je binnen tien minuten een hartstilstand krijgt. Dus snel jezelf reanimeren, zou ik zeggen.

Een Alzheimerpatiënt is regelmatig van alles kwijt, zo ook de deursleutels. Zo'n implantaat is voor zo iemand dus een ideale oplossing. Deze chip kan binnenkort ook je korte geheugen registreren en slaat alles netjes op. En als er dan ook nog een drone door het huis vliegt, is het helemaal perfect.
Want weet je even niet meer wat je wel of niet hebt gedaan of waar je bijvoorbeeld het schaaltje met de kersenbonbons hebt gelaten of... de inlegkruisjes, dan laat de selfie-drone zien waar ze liggen. Zuig effe lekker hard op je duim en er gaat een wereld voor je open!

'Hé..., ik had blijkbaar de bonbons in de vaatwasmachine gestopt (oh, daarom zijn de borden zo bruin) en de inlegkruisjes liggen in de broodtrommel? En hé..., er ligt nog veel meer in de broodtrommel: uitgedroogde sinaasappels, een pantoffel, een bh, een kerstkaart (oh, wat leuk, van wie zou die zijn; vlug even lezen), een slipje, een kunstgebit. Goh, hoe komen die daar toch terecht... - handig zo'n ding, maar waar ligt nu het brood?' mompel je dan in jezelf.
Op het eind van de dag speel je voor het slapen gaan het hele filmpje nog eens af en vol verwondering zie je wie er allemaal op bezoek zijn geweest en... wat je zoal gedaan hebt!
'Ben ik dat en heb ik dat vandaag allemaal meegemaakt? Ik zie er eigenlijk nog best goed uit.
Wat...? Ik sta helemaal naakt voor het slaapkamerraam! Zeker vergeten de gordijnen dicht te doen! Wel een leuke knul die nieuwe melkboer...'
Gerustgesteld en... komt helemaal goed, ga je daarna naar bed. Oogjes dicht en snaveltjes toe, welterusten.

Ik ben wel voor zo'n persoonlijke chip, want wat de media ons voorschotelen is alleen maar dood en ellende. Laatst vertelde er een omroeper dat de treinen van de NS dagelijks tientallen vogels en dieren doodrijden - zelfs gracieuze zwanen zijn regelmatig de pineut. En dat er dan langs de spoorlijn een verdrietige zwaan - met tranen in de ogen - dagenlang om zijn of haar partner zit te treuren.

De media maken ons ook confuus: de ene nieuwslezer zegt dit en de ander zegt dat. Gek word ik er van! Nee, geef mij maar een chip in mijn lijf die registreert hoe het met mij gaat en... een persoonlijke drone die mij een eerlijk beeld geeft van de wereld om mij heen.

Tjonge, tjonge, we zitten al bijna in de toekomst. Plotseling krijg je een ijskoud gevoel - je begint te bibberen. Ja, jouw implantaat registreert een indringer. Een groen glibberig mannetje met hele grote ovale ogen kijkt je vrolijk aan - hij wil met je spelen! Help, waar ben ik? Ja, je bent allang in wat je vroeger een sciencefictionwereld noemde.
Alleen wist je dat nog niet. Maar oké, nu weet je het dus wel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten