Translate

donderdag 20 november 2014

ONE DIRECTION

Een van de laatste hits van de boyband ONE DIRECTION heet: Steal My Girl. Hij was nog niet officieel uit of gretige fans hadden hem al. Miljoenen views op YouTube. Het gaat over een jongen die een vriendinnetje heeft waar hij helemaal hoteldebotel van is, maar iedereen wil haar afpakken. Ja, en dat is natuurlijk niet leuk. Het refrein "na na na na na na" is niet zo heel sterk, maar verder is het een supersong. En Danny DeVito - die de videoclip presenteert - is nog meer super! O.D. kan dus nog maar één kant uit; en dat is vooruit! En... ze zijn gewoon niet bij te houden, want terwijl ik dit schreef was er alweer een nieuwe hit: Night Changes.

Ze bestaan sinds 2010 en doen mij een beetje aan de formule van de Spice Girls denken - een geformeerde meidenband uit de jaren '90. En... aan The Monkees (eind jaren '60 ) - de Amerikaanse samengestelde tegenpool van de Engelse Beatles.

Hysterische fans. De Nederlandse groep Doe Maar en de Belgische Clouseau (gemiddelde fan-leeftijd twaalf jaar) kregen er ook al mee te maken. Gillende kinderen - die vaak zogenaamd flauwvielen - werden gebrancardniseerd. Vervolgens werden ze achter het podium opgebaard en zo konden ze wellicht; een glimp van de beroemde bandleden opvangen; hen misschien wel aanraken; een hete adem in hun nek voelen; een bezorgd gebaar waarnemen of een stem herkennen die vroeg: leeft ze nog?

Ik aanschouwde Lady Gaga in het Antwerpse sportpaleis. Veel moeders met zoontjes en dochtertjes - monstertjes (want zo noemt zij haar fans) in de zaal. Zo zag ik daar ook de Duitse Rammstein (bestaande uit vijftigers) keihard rammend voor kleine kindertjes: Ich will dich! Bück dich! Arme kindertjes, dacht ik toen.

Bij ONE DIRECTION ligt de fanleeftijd tussen de 14 en de 22. Dus misschien een iets volwassener publiek. Of gewoon een bende meisjes die een avondje lekker willen gillen, in hun broekje willen plassen - met of zonder pilletje.

Clouseau: Met mijn Peugeot 404 mét vleugels en versleten schokbrekers (ik vloog over de snelweg) - vol met gillende, giebelende keukenmeiden (waaronder mijn dochter van tien) met de vlam in de pijp naar België. Op weg naar een grote biertent die midden in een dorpje stond (ik hoorde de koeien loeien). Achter in die tent zaten ouders gezellig te zuipen en in het voorste gedeelte verdrongen de Coca Cola kids zich gillend voor het podium om hun pop-god Koen Wauters (die even daarvoor met een helikopter in een korenveld was nedergedaald) te verslinden. Ziekenbroeders kwamen brancards tekort.

Begon dit allemaal met de Beatles? Fans die massaal in de Amsterdamse grachten sprongen. Of bestond dit fenomeen al? Elvis Presley (vijftiger jaren) kon er namelijk ook wat van. Als hij met zijn heupen wiegde, was dat majesteitsschennis. Vaders en moeders die angstig deuren vergrendelden, en hun kinderen verboden naar zijn muziek te luisteren.

Ikzelf ben nooit een zwetende, gillende, flauwvallende fan geweest. Mijn helden waren onder andere; David Bowie; Janis Joplin; The Doors - Jim Morrison; Nina Hagen en Pink Floyd. En daar werd je niet hysterisch van. Wel heb ik ooit de schoen van Robert Plant aangeraakt (de zanger van Led Zeppelin - ja, die van Stairway to Heaven). En dat in een klein zaaltje met pakweg 500 toeschouwers. Ja, de podia waren toen nog erg laagdrempelig.

Nu zijn ze metershoog met dranghekken ervoor. En dat is allemaal gekomen nadat festivals als The Isle of Wight (het Europese Woodstock) in Engeland (yes, ik was daar ook - en ik aanschouwde de grootste popmuzikanten der aarde zoals; Jimi Hendrix, Bob Dylan en anderen... en dat drie dagen lang) - uit de hand liepen.
Op het Altamont Free Concert in Amerika viel tijdens het optreden van de Stones zelfs een dode. Daarna was het geknuffel/zie ik je straks op mijn hotelkamer - afgelopen. En werd het vooral allemaal erg commercieel. Het werden weldra megaconcerten, die je tegen een vette betaling consumeert.

Oh, wat had ik graag ook een keer zwijmelend - nat van tranen en met een bobbel in mijn broek - op een brancard gelegen. En dan wakker worden in de armen van Tina Turner, die zachtjes in mijn oor fluisterde; zal ik jou eens even lekker afmoppen. Nee, het heeft helaas niet zo mogen zijn. Ik benijd meisjes van nu die ontwaken in het bed van Louis Tomlinson of Harry Styles. Ja, dit is écht een gapend gat in mijn geschiedenis!

Doe Maar is er uiteindelijk mee opgehouden omdat ze niet meer gewoon over straat konden lopen en niet meer tegen al die flauwvallende kindertjes konden. Deze dertigers maakten volwassen muziek en dat daar zoals bij Rammstein en Lady Gaga mini-pubers op afkomen, was volgens mij niet echt hun bedoeling.

En The Beatles konden ook niet meer gewoon over straat. Maar om toch gewillige fans in hun bedstee te krijgen, gooiden ze propjes papier de zaal in met daarop hun hotelkamer nummer. Ik ben benieuwd hoe die jongens van O.D dat nu aanpakken. Digitaal of toch ook maar met vliegtuigjes van papier.

Ik begrijp die meisjes - die fans van O.D. wel. Geniet er maar lekker van, want voordat je het weet ben je volwassen - en ben je getrouwd. Niet met een beroemde popmuzikant, maar gewoon een lieve, aardige knul met een duffe kantoorbaan. En dan zeg je wellicht giechelend: oh... dat was toen.
Misschien schaam je je er wel een beetje voor. Maar het was wel ontzettend gaaf! En oh, wat was ik toch verliefd op die jongens van ONE DIRECTION - vooral Niall Horan vond ik een échte spetter!

---------------------------------------------------------------

One Direction is op 8 december bij Humberto Tan - RTL Late Night - te zien. In verband met de veiligheid is deze uitzending een paar dagen eerder opgenomen. Een aantal fans woonden het optreden bij. Middels een Winactie konden zij zich hiervoor inschrijven. Ze moesten hiervoor een tekening insturen van hun favoriete bandlid.

Nou, Luuk Ikink (ja, die jongen met die leuke bril en die koddige glimlach) toonde reeds een berg inzendingen. En het beperkte zich niet alleen tot tekeningen! Zo was er zelfs een meisje die haar tranen (in een plastic zakje) opstuurde. Geweldig toch!

---------------------------------------------------------------

Paperbacks en e-books. Er zijn inmiddels 2 geïllustreerde bundels van columns verschenen. Kijk hiervoor in de rechter balk onder 'links' op Webshop Jozef Bloks.

Jozef Bloks steunt Alzheimer - steunt u ook!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten