Vooral de oude Bond-films vond ik geweldig. Ik ging al in 1962 samen met mijn vriendje naar Dr No - met Ursula Andress die in een sexy witte bikini uit zee opdoemde (onvergetelijk). En ook Goldfinger met dat meisje van goud, is in mijn hersenpan geprint. Nou, ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan.
Maar goed..., dat van die storyboards vond ik wel interessant want strips hebben mij altijd geboeid. Ik heb zelfs ooit eens een stripfeest gegeven. De Gelaarsde Kat, Asterix en Obelix, The Pink Panther, de verloofde van Lucky Luke, kapitein Roodbaard..., ja ze huppelden allemaal vrolijk door mijn huiskamer. De entree was een stripboek. Stapels boeken heb ik er aan overgehouden. Ik heb mij daarna nooit meer verveeld.
Merkwaardig is dat ik op de kunstacademie al bezig was met beeld en tekst. Maar, ik kwam er niet echt uit. Ik maakte natuurlijk wel eens een beeldverhaal, een boekje, wat schrijfsels en ik waagde mij een enkele keer aan een stripverhaal. Zo heb ik ooit een postzegel-strip gemaakt met de titel drukwerk. Tekeningen van een toiletterende Jozef Bloks. Gelukkig vonden ze dat op de academie toch iets te ver gaan en heeft er nooit iemand aan mijn postzegels hoeven te likken.
Ik heb ook een tijd lang mijn doeken eerst vol geschreven met verhalen en vervolgens schilderde ik er dan met de kwast overheen. Het idee was dat als later (als ik beroemd en dood zou zijn) de kunsthistorici mijn werk met bijvoorbeeld röntgenstralen zouden analyseren, zij mijn vreemde verhalen zouden ontdekken.
Zo heb ik eens een schilderij gemaakt (De vredesgodin) van een blauwe dame met allemaal witte duiven om haar heen. Met grote klodders zwarte verf heb ik toen weer over die duiven heen geschilderd. Over honderd jaar zouden ze dan ontdekken dat er onder die zwarte smurrie allemaal prachtige vredesduiven zitten verscholen.
"En wat zouden die duiven dan betekenen" vraagt er wellicht een olieverfschilderijen deskundige zich af.
"En wie zou het blauwe meisje zijn?" vraagt er weer een andere naaktschilderijen expert zich af.
Naast de poezelige voetjes van de blauwe dame schilderde ik drie kleine kistjes met op ieder ervan een sleutel.
"Wat zou er in die kistjes zitten?" vraagt er dan wellicht een dikke bankdirecteur - die olieverfschilderijen verzamelt - zich af.
Och, als peuter schreef ik al (bij gebrek aan vingerverf) met poep op het behang en later (als kleuter) heb ik ooit een schilderij - dat bij mijn ouders aan de muur hing - kunstzinnig met houtskool beschreven. Ze hadden het ergens op een kunstmarkt voor tien gulden gekocht. Ja, ze waren toen erg boos op mij. Totdat er op een dag een Franse oom binnenstapte die het bekraste kunstwerk geweldig vond. Hij bood er honderd gulden voor en - van horen zeggen - hangt het nu in het Louvre in Parijs. Kijk, dat bedoel ik!
Ik heb zo in de jaren '80 (vorige eeuw) heel de inhoud van mijn boekenkast verknipt en verscheurd (ik had die boeken toch al tien keer gelezen). Daarna heb ik er collages van gemaakt, die ik aan een Amsterdamse kunststichting verkocht. Nu - ongeveer 40 jaar later - zijn ze cultureel erfgoed, en zijn voor langdurig gebruik aan het Stedelijk Museum van Amsterdam uitgeleend. Ja, kunst heeft blijkbaar tijd nodig om te rijpen.
Een tekening vertelt iets en een woord laat je verbeelding spreken. Nee, ik kreeg die twee nog steeds niet goed gecombineerd. Totdat ik rond het jaar 2000 mij serieuzer met schrijven ging bezig houden. Toen dit omstreeks 2010 resulteerde in tastbare paperbacks, die ik begon te illustreren met tekeningen - gebaseerd op schilderijen van mensen zonder gezicht uit de New Wave periode van de jaren '80 - lukte het plotseling wel! En er ontstond een Lippy-figuurtje met enkel een mondje - dat tevens goed aansloot bij het goede doel (Alzheimer Nederland) waar een deel van de opbrengst van mijn creaties naartoe gaat.
Ja, ik ga zeker naar die James Bond tentoonstelling kijken - al was het alleen maar voor de storyboards met het stripverhaal van The Man with the Golden Gun. En natuurlijk om Jaws met de ijzeren tanden te zien en... het grappige stemmetje van Hervé Villechaize weer eens te horen. Och, wat was dat toch een leuk kereltje.
-----------------------------------------------------------
Lippies zijn er nu op T-shirts (met of zonder tekstballonnetjes), op tegeltjes voor in het toilet (de zogenaamde poeptegeltjes), als posters etc.
Zondag 19 oktober sta ik ermee op de FeelGood Market in Eindhoven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten