De lucht was gevuld met woeste, heen en weer schietende wolken. Sommigen waren pikzwart. Het donderde en bliksemde. De wind huilde om het huis. Ik zag de god Donar met zijn bokkenwagen over de wolken rijden. Ik zweer het je. Ik lieg niet. Nee, geen weertje voor een ochtendwandelingetje!
Op de piano speelde ik een geïmproviseerd melodietje. Samen met het geloei van Bertha had het wel iets weg van een wegvliegend, mysterieus muziekfragment uit een Hitchcock film. En ik zei tegen mijn schoonmoeder: 'Beentjes in de lucht, handjes in de zij, het is weer tijd voor de ochtendgymnastiek.' Maar ze begreep mij niet.
De takken van de hoge bomen achter in de tuin zwiepten vervaarlijk op en neer, bladeren vlogen verwilderd in het rond. Het begint al een beetje te herfsten, dacht ik bij mijzelf. "Het is weer voorbij... die mooie zomer" - dat liedje van Gerard Cox, fladderde door mijn hoofd.
Ik dacht dat Bertha een brave melkkoe was - uit de stal van Willem-Alexander. En dat Willem weer eens wilde laten zien; wie hier de baas is. En dat er met hem niet valt te spotten! Maar het bleek een vermomde, op hol geslagen Caraïbische, aan diarree lijdende, af en toe een ferme scheet uitstotende, bruine boerende beer te zijn - met laatste stuiptrekkingen. Die met zijn staart Nederland woest geselde en her en der zorgde voor overstroomde rioolputten, verkeersborden die krom waaiden en bejaarde vrouwtjes als een soort van Mary Poppins - hangend aan een parapluutje - door de lucht joeg (moderne heksen). Code geel! Waar moet dat heen?
En dan die Supermaan (de grootste van het jaar), die mij toch wel een beetje aan mijnheer Superman deed denken. Een maan die héél dicht bij de aarde staat. Veertien procent groter en bijna een derde feller dan normaal! Als hij straks nóg dichterbij komt, moeten we 's nachts allemaal een zonnebril gaan dragen! Ik denk dat Bertha en Superman samenspannen. Het is addergebroed! Als cadeautje kregen we er ook nog een sterrenregen bij. De zogenaamde Perseidenzwerm - ja, dat is heel wat anders dan een zwerm lieve zoemende bijtjes. Boften die sterren kijkers even!
Overdag regende het vaak plaatselijk - honderd meter verder scheen de zon. Ja, kermis in de hel! 's Nachts bestudeerde ik de Supermaan. Plotseling zag ik een groot uitpuilend oog. En ik zag dat hij naar mij knipoogde. Ik zweer het je. Ik lieg niet. Dat was wél even schrikken!
Ik denk dat ik nu eindelijk mijn eigen ark van Noach ga bouwen. Er mogen twee kippen mee, twee geiten, twee roze olifantjes en nog veel meer duo's. Maar er komen beslist geen koeien aan boord. En zeker geen bruine, boerende beren die aan de diarree zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten