Was het spel immers al niet gespeeld?
Een nieuwe versie van het Beatles liedje "Obladi - Oblada" zingt door mijn hoofd:
Barack Obama (Desmond) has a barrow in the market place
Michelle (Molly) is the singer of a band
Obama says to Michelle, 'Girl, I like your face'
And Michelle says this as she takes him by the hand
Refrein: Obama-di, Obama-da, life goes on, brah.
Lala, how the life goes on...
Ik was zo'n jaar of veertien en de jeugd van het dorp waar ik toen woonde, wilde een jongerensociëteit. Op een avond moesten wij onze ideeën aan de gemeenteraad voorleggen. Ik keek naar de raadsleden en wethouders, en constateerde tot mijn verbazing dat ik de meeste van hen kende. Want aan tafel zaten de grote bouwjongens en afgevaardigden van rijke baronnen. Zij bepaalden dus wat er wel of niet ging gebeuren!
Jaren later ben ik eens bij een wethouder van cultuur op bezoek geweest. Ik dacht dat, dat goed was voor mijn netwerk. Zijn kamer hing vol met kunst en ik complimenteerde hem met zijn collectie. Maar al snel bleek dat de beste man niets van kunst afwist. En dat gaf hij ook eerlijk toe. "Hij had die post toegeschoven gekregen, maar hij had net zo goed wethouder van Sport en Recreatie kunnen worden, daar wist hij ook niets van", zei hij lachend. Ook nu waren het de grote jongens die bepaalden wat er wel of niet ging gebeuren, en de wethouder krabbelde daar zijn handtekening onder.
Obladi - Oblada
Lala, how the life goes on...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten