Emmanuelle

Gehurkt, zit ik in een halve kring van rode paddenstoelen met witte stippen (vliegenzwammen). De wind schudt de takken van de bomen heftig op en neer. Roestbruine bladeren dwarrelen naar beneden. Haastige eekhoorntjes verzamelen eikels. Ik voel mij alsof ik op een kerkhof ben.

Sylvia Kristel is overleden! De vrouw die softporno acceptabel maakte.

In mijn jeugd woonde ik in Valkenswaard. Zij volgde op enkele kilometers afstand in een klooster in Veldhoven haar HAVO opleiding. Later woonde ik in Utrecht in de Stationsdwarsstraat. Zij woonde een paar stappen verder om de hoek in het hotel van haar ouders. Daar kom je pas veel later achter, maar toch... Misschien hebben we toen ooit met elkaar gedanst, of samen op de trein staan wachten?

Vele jaren later (in 2000) woonde ik in Antwerpen, en was - samen met mijn vrouw Caroline - eigenaar van een Hoedensalon.

...Op een zaterdagmiddag liepen er honderden vaders en moeders met kleine kinderen door de straat. Ze waren allemaal naar de aankomst van Sinterklaas gaan kijken. En regelmatig stonden er tientallen mensen voor de etalage. 'Kom maar binnen Sinterklaasje,' neuriede ik vrolijk.

Er stapten een man en een vrouw naar binnen. De vrouw had een lange grijze regenjas aan en droeg een bril met zwaar montuur. Plotseling herkende ik haar. Het was Sylvia Kristel. Ze keken wat rond en in mijn ooghoeken zag ik haar - een beetje twijfelend - met een blauwe hoed in haar handen staan.

Toen ik met mijn laatste klant klaar was, vroeg ik of ik haar kon helpen. En ik zette de blauwe hoed eens goed op haar hoofd. Achter haar zware bril verscholen zich twee bijzondere ogen, die mij op een bepaalde manier onbewust zwoel aankeken.

Het eerste wat ik dacht: nu snap ik waarom jij in al die Emmanuelle films hebt gespeeld! Ze had nog steeds enorm veel seksappeal!

Ik leidde haar naar een spiegel en zei: 'Die hoed staat je heel goed Sylvia.'
Daarna informeerde ik belangstellend; hoe het met haar was.
'Naar omstandigheden redelijk goed,' antwoordde ze. En ze vertelde over de kanker, die ze leek te hebben overwonnen.

'Als je deze hoed wilt hebben, dan moet hij wel iets verkleind worden.' zei ik vervolgens.
'Goed, doe dat dan maar,' antwoordde ze.
En ik gaf de hoed aan Caroline, die handig een paar aanpassingen maakte.

Ondertussen kletste ik wat met haar vriend. Het was Freddy de Vree (een Vlaamse schrijver), waar ze al een aantal jaren mee samen was.

Toen de hoed klaar was, zette Sylvia hem voor een spiegel nog eens op. 'Ja, nu zit hij lekker,' zei ze. Ik zocht een mooie hoedendoos en ondertussen rekende haar vriend af. Daarna gaf ik haar een hand en wenste haar nog het allerbeste.

Korte tijd later overleed Freddy de Vree.
Toen in 2007 haar autobiografie "Naakt" verscheen, heb ik die natuurlijk meteen gekocht.

Ik zal nog vaak aan haar denken.