Translate

zaterdag 13 oktober 2012

De wielewaal

Gisteravond zag ik Hans Dorrestijn in de Wereld Draait Door en hij vertelde een prachtig verhaal over de wielewaal.

Ik ben al jaren fan van hem en zo las ik eens dat hij door een buikvliesontsteking was geveld. De telefoon ging. Een man vroeg of hij een tekstje voor een reclamespotje wilde schrijven. Kermend van de pijn snauwde hij: 'Nog voor geen honderdduizend gulden.' Tien minuten later ging de telefoon weer en dezelfde man vertelde dat hij akkoord ging. Van dat geld heeft Hans toen zijn huis prachtig verbouwd.

Maar goed…, plotseling had hij het in die uitzending ook over een andere vogel namelijk: De roodvoorhoofdkanarie. Nu kan hij zich wel voor vogelspotter uitgeven, maar dit ging mij te ver! Ik dacht: nu kletst hij uit zijn nek. Ik googelde naar: de roodvoorhoofdkanarie. En… verdomd, die vogel bestond echt!

Het deed mij wel aan een kwajongensstreek uit mijn jeugd denken.

...Ik had eens een merel gevangen en met waterverf zijn vleugels wit geschilderd. Vrolijk kwetterend vloog hij door de tuinen van de buren. De telefoon rinkelde. Het was professor Slim. Bijna onverstaanbaar ratelend vertelde hij, dat hij een Afrikaanse Toekan in zijn tuin had gesignaleerd. 'Oh…, is dat zo,' zei ik droogjes.

's Middags ging de deurbel! Een paar tellen later stond ik oog in oog met een filmcamera van het Wereld Natuur Fonds.
'Er schijnt een zeer zeldzame Afrikaanse Toekan in uw tuin te vertoeven,' zei de man achter de camera.
'Oh…, is dat zo,' zei ik wederom droogjes.
Professor Slim was er ook bij en zei hijgend: 'Ja, ja, het is een bijzonder exemplaar!'

Samen met Mr. Lens (de cameraman) en professor Slim wandelde ik de tuin in. Een winterkoninkje met een rood voorhoofd ging fluitend op mijn schouder zitten, maar daar had Mr. Lens geen oog voor. Ik aaide een zwart konijn met witte stippen over zijn oren. Ook die was niet interessant genoeg. Mr. Lens moest en zou de zeldzame Afrikaanse Toekan zien! Ik riep: 'Roekoe…, roekoe.' En na de zoveelste "roekoe" verscheen hij eindelijk. Ik greep de vogel bij zijn staart en trots hield ik hem hoog in de lucht. Samen poseerden wij gretig voor Mr. Lens.

Dezelfde middag kwam er er ook nog een journalist met een fotograaf van een plaatselijk krant. En ook toen poseerden wij weer gretig voor de camera. De volgende dag stond mijn portret groot op de voorpagina en… met een fantastisch artikel erbij! Onder de foto stond "Schrijvend kunstenaar Jozef Bloks".

Mijn buurvrouw Connie - die wist wat ik had gedaan - lachte zich bijna te pletter.
'Sinds wanneer ben jij schrijvend kunstenaar?' vroeg ze verbaasd.
'Goed dat je het vraagt…, sinds vandaag,' antwoordde ik grinnikend.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten