Al is de leugen nog zo snel...

Hoog boven mij in de fel blauwe lucht vliegt een groep witte ganzen. Ze vliegen in een V-formatie. Plotseling hoor ik de aanvoerder snateren. Hij wordt afgelost. Hij heeft geen knechten. De ganzen zijn immers allemaal gelijk. Ze vliegen in een bepaald tempo en krijgen geen doping van dokter Ferrari. Ze doen het op eigen kracht. Ze verdienen er ook geen bakken geld mee en niemand wordt kampioen.

Misschien krijgen zij ook kanker, maar dan hoeven ze de wereld niet te vertellen dat je dat kan overwinnen, en dat je zelfs kampioen kan worden, als je er maar in gelooft. En ondertussen gewoon bergen pillen blijven slikken.

Die ganzen hoeven de mensheid niets voor te liegen. Zij zijn op weg naar warme oorden, en als de reis goed verloopt, komen ze daar hopelijk ongeschonden aan. Dat ze onderweg vreselijk onweer en misschien wel sneeuwbuien moeten trotseren, dat roofvogels hen zullen aanvallen, en dat een aantal van hen zullen sneuvelen, dat weten zij niet.

Ook dat zij wellicht opgeschrikt zullen worden door een aria van een operazangeres hoog boven hen in het heelal. Ook dat weten zij niet. En als ze uiteindelijk de finish bereiken, krijgt geen van hen een medaille.

Terwijl ik dit schrijf, vraag ik mij af of marsmannetjes wel van operamuziek houden. Hoe gaan ze daar op reageren? Misschien worden ze wel heel boos? En wordt Sarah Brightman de veroorzaker van de eerste interplanetaire oorlog. Wel spannend allemaal!